Paano napunta ang ulat ng The New York Times Metro mula sa problemang bata hanggang sa isang bagay na dapat ipagmalaki

Hunyo 8, 2019 - New York, NY : Mga larawan ng NYC Truth Metro Activation -- 49 Victory Blvd., Staten Island, NY sa paglubog ng araw.

Nang ang mataas na ranggo na editor na si Cliff Levy ay pumalit sa departamento ng Metro ng The New York Times wala pang isang taon ang nakalipas, malinaw na may darating na shakeup.

Kinumpirma niya iyon makalipas ang dalawang buwan sa pamamagitan ng isang memo na tumama sa silid-basahan na parang granada. 'Ang Metro ay madalas na gumawa ng malakas na trabaho sa mga nakaraang taon at palaging nasa core ng The New York Times mission,' isinulat ni Levy, 'ngunit ang aking pangkalahatang paghatol ay ang Metro ay nawalan ng katayuan at nangangailangan ng kagyat, pangunahing pagbabago.'

Cliff Levy (Larawan sa kagandahang-loob ng The New York Times)

Ang problema sa maikling salita: Ang departamento ay madalas na nananatili sa mga nakagawiang una sa pag-print sa kabila ng paggamit ng balita na lumipat na sa digital at mobile. Kasama sa lumang paraan ang tinatawag ni Levy at ng isa sa tatlong reporter na nakausap ko na 'dutiful' incremental coverage ng lahat mula sa mga pagsubok hanggang sa pulitika.

Kaugnay nito, ang Times, para sa lahat ng mga mapagkukunan nito, ay may parehong mabagal na pagbabago sa dynamics ng silid-basahan na pinag-aagawan ng mga chain at indibidwal na mga papeles sa metro sa loob ng maraming taon. Ang pagbabago sa kultura ay bahagi ng pag-aayos.

Natitiyak ni Levy na ang isang retooled na ulat ay makakapaghatid ng mas maraming kuwentong may mataas na epekto at makakaakit sa mabilis na lumalagong pambansa at pandaigdigang bayad na digital audience ng Times gayundin sa mga mambabasa na nakatira sa New York.

Ang Times ay hindi pa nakakapag-post ng banner na “Mission Accomplished” — ngunit medyo malapit na. Habang sinimulan kong iulat ang kuwentong ito sa unang bahagi ng buwang ito, naglunsad ang kumpanya ng malaking lokal na promosyon ng balita — mga pag-install sa limang bakanteng storefront (isa sa bawat borough) na nagha-highlight ng kamakailang kuwento, mga ad sa TV at isang billboard na naka-mount sa lumang gusali ng papel sa 229 W. 43rd St. na may tagline, “The Truth is Local.”

Narito kung paano inilarawan ni Levy at ng mga mamamahayag ang bersyon ng Times ng lokal na digital na pagbabago:

'Ang aming madla - lahat ng ito - ay lubos na nagmamalasakit sa kung ano ang mangyayari sa New York,' sabi ni Levy. 'Kaya ang layunin namin ay makuha iyon sa digitally native na paraan ... at dalhin ang pananaw na iyon sa kung ano ang pipiliin naming gawin.'

Tumanggi si Levy na magbigay ng mga partikular na numero, ngunit ang ilan sa 50-taong kawani ng Metro — lalo na ang mga editor — ay kumuha ng mga buyout o humiling ng mga paglipat. Isang bukas na pagpupulong kasama ang publisher na si A.G. Sulzberger ay ginanap upang muling bigyan ng katiyakan ang Metro crew at marinig ang pagkabalisa sa muling paggawa.

Ngunit ang 'nawalan ng footing' slam ni Levy ay palaging sinadya upang maging higit pa tungkol sa sistema kaysa sa mga tao, aniya.

'Ito ay isang napakatalino na kawani - may karanasan, mahusay na mga reporter, mahusay na manunulat,' sabi niya sa akin. Ngunit ang 'tradisyunal na paraan' ay hindi napagtanto ang potensyal na epekto ng ulat.

“Bilang isang reporter, gumawa ako ng maraming (routine) na mga kuwento upang punan ang isang pang-araw-araw na seksyon ng pag-print ... Hindi na kami gumagawa ng masunurin. Ang panuntunan ay i-reframe ito o laktawan ito. (Bukod sa) kinumpirma ng digital analytics na hindi binabasa ng audience ang mga iyon.'

Nagpatuloy si Levy, 'Mayroong isang klasikong eksistensyal na tanong tungkol sa isang ulat ng digital metro: Ilang kwento ang nai-publish mo sa isang partikular na araw? Maaaring zero, maaaring 150. Maaari mo ring itanong kung ano ang magiging hitsura ng Metro kung walang print?'

Ang sagot ni Levy (na nakikita ko nang malawak sa industriya) ay mas kaunting mga kuwento, ngunit mas mahaba, mas maraming kinahinatnan. At kung talagang naniniwala ka sa digital first (at si Levy ay naniniwala), ang desisyong iyon ay babalik sa naka-print na bersyon ng seksyon ng metro.

Halimbawa, ang ulat ng metro sa aking Biyernes na pambansang edisyon ng Times ay may anim na kuwento na kumalat sa tatlong pahina. (Ang mga lokal na Tri-State na mambabasa ay nakakakuha ng hiwalay na seksyon ng metro sa Linggo, na ipinamahagi lamang sa kanilang edisyon.)

Ang mga kuwentong pinili para sa mga display sa storefront ay isang kinatawan ng sample ng bagong diin:

• Ang kamakailang dalawang bahagi na pagsisiyasat ng paano nasunog ang mga taxi driver habang ang halaga ng mga medalyon na kanilang hiniram upang bilhin ay bumagsak, na nag-iiwan sa kanila ng mga pautang na hindi nila mabayaran. Ito rin ay pinili para sa ang ikalawang yugto ng “The Weekly ,” ang Times’ plunge sa isang streaming video documentary series.
• Sina Dan Barry at Jeffrey Singer ang nakakaantig na feature taking ang pagkamatay ng isang batang imigrante na empleyado ng massage parlor sa Queens bilang huwaran ng pagsasamantala sa sex.
• Binaligtad ang isang dosenang mga paniniwala sa pagpatay sa Brooklyn ; hindi pagkakapantay-pantay ng edukasyon sa Bronx ; at ang pagbagsak ng magiging subway project ng Staten Island .

Ang mga pagbabago ay nagaganap habang ang dalawang tabloid ng lungsod ay nagbawas ng mga kawani at ang Village Voice ay huminto sa paglalathala sa print. Ngunit hindi nakikita ni Levy ang Times bilang ang tanging laro na natitira sa bayan.

“Talagang binibigyang-pansin ko ang coverage sa The Daily News, The New York Post at sa bagong website ng Lungsod, hindi pa banggitin ang iba pang mga organisasyon ng balita na malapit na sumasaklaw sa lungsod. Lahat sila ay gumagawa ng mabuti, at labis akong nagmamalasakit na hindi sila matalo.'

Ang aking mga panayam sa mga mamamahayag ay nagpakita sa kanila na nakasakay sa programa ni Levy at masaya sa mga resulta.

Emma G. Fitzsimmons (Larawan sa kagandahang-loob ng The New York Times)

Nag-email sa akin ang reporter ng transit na si Emma G. Fitzsimmons:

'Nang dumating si Cliff noong nakaraang tag-araw, nagdala siya ng sariwang enerhiya sa departamento at itinulak kami na gawing mas apurahan ang aming coverage sa mga digital platform. … Nais ni Cliff na pagmamay-ari natin ang malalaking kuwento sa New York — mula sa mga pagsisikap na ayusin ang subway hanggang sa pagpepresyo ng congestion at limitasyon sa mga sasakyang Uber. Palagi niyang tinatanong sa akin, ‘Paano natin maaangat ang kuwentong ito? Ano ang mas malaking isyu dito?’ Pagkatapos ay ipinaglalaban niya ang aming mga kuwento upang makakuha ng magandang lugar sa mobile app — at sa front page ng pahayagan.”

Isinagawa ng Fitzsimmons ang isa sa mga bagong format na ginawa para sa mobile, na tinatawag na 'mga kuwento sa pag-tap.' Binubuo sa real time at kahawig ng isang Instagram post, ang tap ay angkop para sa Ang Iyong Mga Kwento ng Subway Hell , at isang followup sa kung ano ang gusto ng mga tao tungkol sa subway, tulad ng mga aso sa satchel.

Ginia Bellafante (Larawan sa kagandahang-loob ng The New York Times)

Ang beteranong kolumnista sa Big City na si Ginia Bellafante, na may mahabang panunungkulan sa Time magazine bago siya sumali sa Times noong 2000, ay nagsabi na ang pagdating ni Levy ay isang pick-me-up para sa isang tauhan na naaanod at naliligaw, lalo na't nangibabaw ang ikot ng balita. ni Trump at higit pa Trump.

Makatarungang sabihin na ang Metro ay naging digital backwater, sabi ni Bellafante. Kaya't ang pasilidad ni Levy na may mga digital story form - nagtrabaho siya sa iba't ibang mga digital na tungkulin sa mga taon bago ang assignment - ay lalo na tinatanggap.

At sa pagkakaroon ng maraming mga boss na pumapasok 'na may di-makatwirang pagkiling' sa kung ano ang gusto nila, nakita niya itong isang mahusay na tagapakinig, na nakakakuha ng pinakamahusay na trabaho mula sa iba't ibang mga reporter at naglagay ng konteksto sa mga piraso na naging dahilan upang sila ay 'makatunog sa mga mambabasa. .”

Ang ikatlong reporter, si Annie Correal, ay nakakita rin ng 'isang napakalaking pagbabago sa digital' sa oras kung kailan na-publish ang mga kwento ng Metro at kung paano sila naka-package, na may higit na diin sa mga headline at pagkuha ng mga visual na elemento ng tama.

Annie Correal (Larawan sa kagandahang-loob ng The New York Times)

Sinabi rin niya na mayroong patuloy na pag-uusap tungkol sa kung paano mag-frame ng mga kuwento upang magsalita sa isang madla sa labas ng New York. (Ang California ay mayroon na ngayong mas maraming digital na subscriber kaysa sa New York.)

Sa kanyang pananaw, ang mga tauhan ng Metro ay kinabibilangan ng maraming stellar reporter na nauna sa pagdating ni Levy, at kamakailan lamang ay inanyayahan silang maglabas ng malalaking ideya at pagsisiyasat at magkaroon ng oras upang bumuo ng mga ito.

Ang kawani ay maaari pa ring i-pivot pabalik sa 'tumatakbo nang husto' sa breaking news reporting para sa naaangkop na kuwento, aniya. Sa kanyang kaso na ipinakita sa isang pagkakasunod-sunod ng pitong kuwento sa 10 araw noong Pebrero nang nawala ang init at kuryente sa kulungan sa Brooklyn, na nag-iwan ng mahigit 1,000 bilanggo na nanginginig sa dilim.

Isa pang puntong karaniwan sa pagitan ng Times at ng iba pang sumusubok na ibalik ang isang ulat sa metro: ang problema ay nakilala dalawang taon bago Ang pagtatalaga ni Levy, gaya ng iniulat sa column ni Liz Spayd na Public Editor noon.

Umalis si Wendell Jamieson, editor ng Metro noong panahong iyon, pagkatapos ng mga reklamo ng hindi naaangkop na pag-uugali sa mga babaeng tauhan, at pinalitan siya sa pansamantalang batayan ng senior editor at correspondent na si Susan Chira. Nang bumalik siya sa kanyang takdang-aralin sa pag-uulat, dinala si Levy na may utos na gumawa ng malalaking pagbabago.

Nabanggit si Levy - kasama sa isang kwento ng balita sa Times — bilang isa sa tatlong nangungunang kandidato na humalili sa executive editor na si Dean Baquet. Siya ay isang dalawang beses na nagwagi sa Pulitzer, dating Moscow correspondent at naging sa Times 35 taon.

Ang mabilis na mga resulta sa Metro ay dapat na magpapatingkad sa kanyang mga kredensyal bilang isang trouble-shooter na maaari ring kumita ng katapatan ng kawani.

Kaya nagtanong ako, nang hindi inaasahan ang isang sagot, kung siya ay maaaring lumipat sa lalong madaling panahon, Lone Ranger-style, sa isang susunod na assignment. 'Napakasaya ko sa ginagawa ko,' sagot ni Levy. 'Ang aking ulo ay ganap na sa iyon.'

Ang orihinal na bersyon ng kuwentong ito ay hindi nakasaad sa papel ng columnist na si Ginia Bellafante at ang petsa kung kailan siya sumali sa New York Times. Nagkamali din ito kapag nakakuha ng hiwalay na seksyon ng metro ang mga subscriber ng tri-state. Ikinalulungkot namin ang mga pagkakamali.

Paglilinaw: Ang isang seksyon ng kuwentong ito ay pinalawak upang linawin ang mga elemento ng proseso ng paglipat ng pamumuno.